EVLAT

Evlat,

Deden de senin gibi çocuktu o gün
Mevzide dört nala çarpıyordu kalbi
Ölecek kadar korkudan
Ta ki ilk kurşun sıkılana kadar
Sonra ruhu ezdi nefsini 
Çıktı şehadet tohumlarını ekmeye
Toprağın her karışına
Analar sulardı nasıl olsa

Deden de senin gibi bir çocuktu o gün

Çanakkale bir hançer Ege kın

Sallanır Anadolu'nun baldırına vura vura

El uzattı gafil, tuttu iki ağzı da keskin kılıcını askerin

Çekti hışımla kınından silahını kahraman neslin

Koparttı attı parmaklarını bir çırpıda namerdin

Düşman pişman, oysa neydi ki hevesi

Deden çocuktu ya kılıcı da tahtadan oyuncak olsa

Deden de senin gibi çocuktu o gün

Mermilerin bile birbirinden kaçamadığı o anda

Ölüme yakın olmanın huzurunda

Ne dert kaldı ne gurbet ne hasret ne tasa

Düşmanına bile minnet duydu şaşırma

Ne işin vardı buralarda çocuk dedi

Benim ruhum şimdiden olmuş şad

Ne yazar senin buradan kurtuluşun olsa

Deden de senin gibi çocuktu o gün

Son kez baktı gardaşına

Ben öldüm dedi başın sağolsun

Gardaşının kara gözleri doldu yaşla

Şu düşmanın dedi üzerimize yağdırdığı gaflet

Oldu mu bize Çanakkale rüzgarıyla rahmet

Haydi durma koşalım da nasiplenelim
Gün ağardı nasıl olsa

Deden de senin gibi çocuktu o gün

Bir Mustafa dedi diye ölmeden ölen
Bir Mustafa da ölmeyi emretti yine
Bilinir ki ölüm her terazide ağır yük

Vatan denince terazi değil mizan gerek 

Çocuk aklıyla ölmeye kalbi iman gerek

Düşünmeden atıldı ya yağan yağmura

Cenaze namazını kendi kılmıştı nasıl olsa

Deden de senin gibi çocuktu o gün

Ektiği şehadet tohumları çınar oldu bugün

Ne çorak, ne çok kuru toprak deme

Altındır o nurdan çınarların gölgesinde vatan 

Pusattır soyun sana geçen o kandan

Zırhtır şehadetle yücelmiş ruhun atandan

Toprağına sinmiş yattığı yerde misk kokan

Çanakkale yüz yıl esse de götüremez nasıl olsa